از مؤسس مدرسه جعفري پرسيدند ايمان يعني چه؟

«قال عليه السلام معني صفة الايمان الاقرار و الخضوع لله بذل الاقرار و التقرب اليه به و الاداء له بعلم كل مفروض من صغير او كبير من حد التوحيد فما دونه»

فرمود معني صفت ايمان اقرار و خضوع به ساحت كبريائي حق است بذل اقرار كه خود را كوچك پندارد و او را تعظيم نمايد و تقرب به سوي او را به وسيله ايمان بشناسد و هر چه كه از صغير و كبير و بزرگ و كوچك واجب مي داند از مراتب توحيد بشناسد - تا آنجا كه اطاعت حق موجب تقرب است. [1] .

وقتي انسان اين حقيقت را درك كرد كه پايه بندگي بر اطاعت است و تقرب بر مباني ايمان است بدان صفت مي رسد كه وصف شد و او مؤمن است و مستحق صفت ايمان يعني تقرب است كه مستوجب ثواب است زيرا از جمله ايمان اقرار است و معني اقرار تصديق به اطاعت است كه خود را موظف به اطاعت حق بداند و بداند كه اطاعت كوچك و بزرگ ندارد همه به هم پيوسته است و هر كس اطاعت كند بدون آنكه بعضي را اطاعت نمايد و بعضي را تمرد يا مخالفت
او مؤمن است و در عرف هم گفته اند ايمان يعني اداي فرايض بزرگ و ترك معاصي بزرگ اگر چه معاصي كوچك را مرتكب شده باشد يا اطاعت كوچك را تمرد كرده باشد اين چنين كسي از ايمان خارج نيست چنانچه در قرآن فرموده: «و ان تجتنبوا كبائر ما تنهون عنه نكفر عنكم سيئاتكم و ندخلكم مدخلا كريما.»

آيه 31 سوره نساء

اگر از گناهان بزرگ اجتناب كنيد ما گناهان كوچك شما را مي آمرزيم و داخل صفوف آنها مي كنيم كه كرامت شده اند كه نشان مي دهد آمرزش در صغاير است و اگر كسي گناه كبيره كرد به تمام قدرت معصيت او را كيفر مي دهند و معذب مي نمايند و اين است صفت ايمان و نشانه مؤمن مستوجب ثواب.