از وصايائي است كه امام جعفر صادق عليه السلام به شيعيان خود فرمود و آنها را آئينه فضيلت و كمال تربيت نمود مفهوم و حقيقت و مصداق شيعه ميان شاگردان امام صادق فراوان بود چه اكثر به اين خصال حميده كه امام عليه السلام آنها را بدان تربيت فرموده بود آراسته بود.

«قال عليه السلام ادوا الامانه الي من ائتمنكم عليها برا او فاجرا فان الرسول كان يأمر باداء الخيط و المخيط».

«صلوا عشائركم و اشهدوا جنائزهم و عودوا مرضاهم و ادوا حقوقهم فان الرجل منكم اذا ورع في دينه و صدق الحديث واد الامانة و حسن خلقه مع الناس قبل هذا جعفري و يسرني ذالك و يدخل علي منه السرور و قيل هذا ادب جعفر».

«و اذا كان غير ذلك دخل علي بلاؤه و عاره و قيل هذا ادب جعفر فوالله لحدثني ابي ان الرجل كان يكون في القبيله من شيعة علي فيكون زينها اداهم للامانة و اقضاهم للحقوق و اصدقهم للحديث اليه وصاياهم و ودائعهم تسأل العشيرة عنه و يقولون من مثل فلان؟ انه ادانا للامانة و اصدقنا للحديث».
قريب بدين مضمون است كه مي فرمايد: اي دوستان و پيروان من امانات را به صاحبش رد كنيد اگر چه نكيوكار يا بدكار باشد و اسرار و علوم و رموز دانش و بينش را به كساني كه اعتماد داريد بسپاريد - رسول و قاصد و واسطه مأمور اداي امانت است خواه نخ و سوزن باشد.

فرمود: صله كنيد براي عشيره خود به جنازه آنها حاضر شويد در مرض آنها را عيادت نمائيد حقوقي از آنها اگر به عهده شما است ادا كنيد - شما هم مثل آنها باشيد تا با ما باشند.

فرمود اگر هر يك از شما پارسا و پرهيزكار شد. راستگو و درست كردار گرديد امانت را ادا كرد - حسن خلق و معاشرت نيكو با مردم داشت آن كس را جعفري مي توان گفت براي من هم گوارا و پسنديده است كه پيروان من بدين خصال آراسته باشند و اين شرايط جعفري بودن است.

اگر مرداني بدون اين شرايط بر شما وارد شدند يا در شهري رفتند و برخي خود را جعفري معرفي كردند و داراي اين شرايط نبودند از ما نيستند بي جهت خود را منتسب به ما مي نمايند آنها بلائي براي ما هستند و سبب عار و ننگ ما مي باشند.

هر وقت از امام صادق عليه السلام مي پرسيدند ادب جعفري چيست مي فرمود:

سوگند به خدا پدرم براي من نقل فرمود كه اگر يك مردي در يك قبيله اي از شيعه ما باشد يعني به اين شرايط آراسته باشد زينت آن قبيله و افتخار آنها است چه شيعيان ما امانت را اداء مي كنند قضاوت به حق مي كنند حق ديگران مي دهند در نقل اخبار و احكام راست مي گويند و در نتيجه مردم آن قبيله كه او را راستگو شناختند وصاياي خود را به او مي كنند امانت خود را به او مي سپارند - او را بزرگ عشيره و فاميل مي شناسند آنگاه امام عليه السلام چند نفر از اصحاب خود را كه مصداق واقعي اين حقيقت بودند مثال زد و فرمود اين ها هستند كه اداي امانت مي كنند و سخن راست مي گويند.