هر دشمني علتي مي خواهد مي گويند دوستي بي سبب مي شود ولي دشمني بي سبب رخ نمي دهد من شما را دوست دارم زيرا دل ها دست خدا است و همه را به هم رؤف و مهربان قرار داده اما دشمني بدون جهت ميسر نيست نهايت اسباب اسباب جهالت و ناداني مي باشد و از ضعف ايمان و تفوهات بي جا است.

درباره دشمني منصور با امام صادق عليه السلام نوشته اند غير از عقيم بودن ملك و رقابت و عظمت مقام او كه منصور مي ترسيد او داعيه خلافت داشته باشد و از هر جهت بر بني عباس مقدم است مبادا مردم جمع شوند و علويين هم اطراف او را بگيرند و كار منصور عقيم بماند خصومت مي ورزيد ضمنا نوشته اند روزي امام جعفر صادق را خواست و نشسته بودند از هر دري سخني مي راندند احمد بن عمر بن مقدم روايت كرده كه مگسي بر سر منصور نشست منصور آن را زد باز مگس برخاست و جاي ديگر او نشست باز زد چند بار مگس را زد و باز مگس او را خسته و ملول كرد رو كرد به امام صادق گفت چرا خداوند اين حيوان بي فايده موذي را آفريده است؟!

امام صادق عليه السلام فرمود به جهت آنكه مردان جبار و قهار را ذليل سازد تا بدانند دست بالاي دست بسيار است و آن قهاريت و جباريت محكوم يك مگس ناچيز است.

اين سخن در دل منصور سبب كينه و خصومتي شد در حالي كه يك حقيقتي را بيان فرموده بود و در بهانه آن بود كه تلافي كند تا چند بار در مقام كشتن امام و مسموم كردن آن برآمد.