منصور در سال 146 كه به طرف حج رفت به رسم معمول در ربذه پياده شد امام صادق عليه السلام در آنجا با وي ملاقات كرد و درباره چشمه و قنات ابي زياد در عين ابي زيادي كه عيسي بن موسي در جنگ با محمد پسر عبدالله محض به نام مصادره اموال بني حسن تصرف كرده بود مذاكره فرمود كه اين قنات ملك من است و بايد زندگاني اهل بيت از آن تأمين شود ولي منصور پاسخ مثبتي نداده با حسادت گفت چنين توقعي نكنيد.

امام صادق عليه السلام فرمود اي منصور خيلي عجله و شتاب مكن و خود را فراموش مكن من در شصت و سومين سال زندگي هستم و در همين سنين بود كه پدر و جدم دنيا را ترك گفته اند.

منصور گفت اي ابوعبدالله مي بيني مردم مدينه چگونه عليه من قيام كرده اند و با من به جنگ برخاسته اند - خيال دارم كسي را كه بر سر آنها بفرستم كه تمام اموال و نخلستان ها و املاك و قنوات و چشمه هاي آنها را بگيرد تا ديگر به مخالفت با من برنخيزند.

امام صادق عليه السلام فرمود سليمان موقعي كه مورد عطا و لطف الهي شد سپاس و شكر نمود ايوب كه گرفتار و مبتلا گرديد صبر و شكيبائي نمود - يوسف در قدرت سلطنت برادران خود را عفو كرد تو نيز از آن ها پيروي كن كه از نسلي هستي كه جوانمرد و با گذشت بودند.

اين موعظت و نصيحت در منصور مؤثر افتاد و از اين خيال درگذشت و به ربيع حاجب خود گفت اموال بني حسن را به فرزندانشان برگردان.