حضرت امام جعفر صادق عليه السلام فرمودند:



[ صفحه 649]



مؤمن چهل شب را سپري نمي كند جز آن كه پيشامدي برايش شود كه غمگينش سازد تا بدان وسيله متنبه گردد [1] .

و نيز حضرت فرمودند:

هرگاه خداوند خير بنده اي را بخواهد و او گناهي ورزد در پي آن گناه به مصيبتي گرفتارش سازد تا او را به ياد استغفار اندازد. و هرگاه خداوند براي بنده اي شر و بدي خواهد و او گناهي ورزد و در پي آن به او نعمتي بخشد تا آمرزش خواهي را از يادش ببرد و آن گناه را ادامه دهد. اين است فرموده ي خداي عزوجل كه: (از راهي كه خود نمي دانند به تدريج آنان را فرو مي گيريم)، (سنستدرجهم من حيث لا يعلمون) (اعراف / 182) يعني به وسيله ي دادن نعمت در هنگامي كه گناه مي ورزند [2] .

و نيز حضرت فرمودند: هيچ مؤمني نيست مگر آن كه هر چهل روز يك بار به وسيله بلا و گرفتاري متنبه مي شود. اين بلايا به مال او مي رسد يا به فرزندش يا به خودش كه پاداش آن را مي بيند و يا اندوهي به او مي رسد كه نمي داند از كجا رسيده است [3] .

أبو محمد، وقيل أبو أحمد القاسم بن الفضيل بن يسار النهدي، البصري.

محدث إمامي ثقة، له كتاب. بقي إلي عهد الإمام الرضا عليه السلام. روي عنه محمد بن أبي عمير، وفضالة بن أيوب، وعبد الله بن الصلت وغيرهم. كان حيا قبل سنة 203.

المراجع:

رجال الطوسي 274. تنقيح المقال 2: قسم القاف: 22. رجال النجاشي 221. رجال ابن داود 153. معجم الثقات 97. معجم رجال الحديث 14: 35 و 36. رجال الحلي 134. نقد الرجال 271. جامع الرواة 2: 19. هداية المحدثين 134. مجمع الرجال 5: 49. منتهي المقال 245. منهج المقال 264. جامع المقال 86. وسائل الشيعة 20: 297. إتقان المقال 110. الوجيزة 44. رجال الأنصاري 140.