داوود رقي مي گويد: در سال 146 هجري قمري با امام صادق عليه السلام به حج رفتيم. وقتي از يكي از صحراهاي تهامه مي گذشتيم، شتران را خوابانديم. حضرت بانگ زد: «اي داوود! برو، برو!»

هنوز كمي از آن، فاصله نگرفته بودم كه سيلي آمد و همه چيز را برد. باز به او گفت: بين دو نماز مي آيي و منزل مي گيري.»

دوباره فرمود: «اي داوود! روز پنجشنبه، اعمالت بر من عرضه شد و در آن، بخشش ترا به پسر عمويت ديدم و آن عملت مرا خوشحال كرد.»

من پسر عمويي داشتم كه اولاد زيادي داشت و نيازمند بود. وقتي كه به مكه مي آمدم گفتم: «با او صله ي رحم بكنم و چيزي به وي بدهم.» و امام صادق عليه السلام از آن خبر داد. [1] .