حضرت امام صادق عليه السلام فرمود: سه چيز از سعادت است: زن مطيع و فرزند نيكو و رزقي كه مايه رفاه و آسايش عائله باشد.

روايت شده كه ابوهاشم اسماعيل بن محمد حميري در ابتداي حال به اعتقاد كيسانيه بود كه محمد حنفيه را امام مي دانستند و مي گفتند كه او نمرده است از اين جهت حضرت امام صادق عليه السلام درباره او (اسماعيل) فرمودند كه او بر هيچ نيست يعني اعتقاد صحيح و مذهب درست ندارد. اين سخن به اسماعيل مذكور رسيد. به خدمت آن حضرت آمد و عرض كرد، يابن رسول الله شنيده ام كه در حق من چنين فرموده ايد. من عمر خود را در هواداري شما گذرانيدم و به جهت ولاي شما از مردمان كناره گزيدم.

حضرت پاسخ فرمودند: تو مي گويي محمد حنفيه در شعب رضويست يعني اعتقاد تو آن است كه او زنده است و در آن جاست و شيري در راست و پلنگي در چپ اوست. بامداد و شبانگاه روزي او را مي آورند.

واي بر تو، به درستي كه رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم و علي عليه السلام و حسن عليه السلام و حسين عليه السلام كه از او بهتر بودند شربت مرگ چشيدند.

اسماعيل گفت:، بر وفات محمد حنفيه دليلي هست؟ فرمود: آري به درستي كه پدرم مرا خبر داد كه بر او نماز خواند و وي را دفن نمود و من در اين باب آيتي به تو نشان دهم. آن گاه دست اسماعيل را گرفت و بر سر قبري برد و دست مبارك بر قبر زد. پس دعائي خواند و قبر شكافته شد، مردي ظاهر شد موي سر و محاسنش سفيد و خاك از سر و روي خود مي افشاند و گفت: يا اباهاشم مرا مي شناسي؟ اسماعيل گفت: نه. گفت: منم محمد بن علي الحنفيه، به درستي كه امام بعد از حسين بن علي عليه السلام، علي بن الحسين عليه السلام است و بعد از او محمد بن علي عليه السلام و بعد از او اين مرد يعني امام جعفرالصادق عليه السلام. سپس به گريبان خاك كشيد و قبر هم چنان پوشيده گرديد.