حضرت امام صادق عليه السلام فرمود: شايسته است مسلمان عاقل ساعتي از روز خود را براي كارهايي كه بين او و خداوند انجام مي گيرد اختصاص دهد و ساعتي برادران ايماني و دوستان خود را ملاقات كند و در امور معنوي و اخروي با آنان گفتگو نمايد و ساعتي نفس خود را با لذائذ و مشتهياتش كه گناه نباشد آزاد بگذارد و اين ساعت لذت، آدمي را در انجام وظائف دو ساعت ديگر كمك مي كند.

عبدالله بن سنان روايت مي كند كه روزي از حالات و خوشي بهشت از امام جعفرصادق عليه السلام سؤال كردم. حضرت فرمود مي خواهي كه آن را ببيني، گفتم: آري. دست مرا گرفت و به بيرون مدينه برد و پاي بر زمين زد. من جويي عظيم ديدم كه كنارهاي آن پيدا نبود و از يك طرف آبي سردتر از برف ديدم. از جانب ديگر شيري در نهايت سفيدي و در ميان آن شرابي از ياقوت سرخ تر. گفتم يابن رسول الله اين جويها از كجا مي آيد. فرمود: اين آن است كه حقتعالي در قرآن وعده كرده است. هم چنين در كنار جوي درختاني ديدم و بالاي آن درختان كنيزكان ديدم كه از آنها بهتر و زيباتر كسي نديده است.


حضرت امام صادق عليه السلام به يكي از كنيزكان اشاره فرمود آب خواست. كنيز از درخت پايين آمد و درخت نيز خم گرديد، پس آن كنيز آب برداشت و به آن حضرت داد. آن حضرت آب را آشاميد و به من داد من نيز آشاميدم و هرگز از آن خوش تر و خوش بوتر هيچ آبي نياشاميده بود. گفتم يابن رسول الله فكر نمي كردم كه كار چنين است.

حضرت فرمود: آن چه ديدي كمترين چيز است كه حقتعالي از براي شيعيان ما ساخته است. مؤمن چون وفات كند روح او را به اينجا آورند و از اين شراب مي دهند و دشمن ما چون وفات كند روح وي را به وادي برهوت مي برند و حميم و زقوم به او مي دهند پس از وادي برهوت به حقتعالي پناه گيريد. حقتعالي بهشت را براي دوستان ما آفريده و دوزخ را براي دشمنان ما خلق كرده است.