لبالب شد ز خون دل اياغِ(1) حضرت صادق
دلم چون لاله مي‎سوزد ز داغ حضرت صادق




چو در خاك مدينه زائرش منزل كند از جان
به هر جا اشك مي‎گيرد سراغ حضرت صادق




در اين شب‎ها بود روشن، مزار بي رواق او
كه باشد اشك مهدي چلچراغ حضرت صادق




خزان هرگز نمي‎گردد بهار دانش و بينش
از آن گل‎ها كه بشكفته به باغ حضرت صادق




معطر مي‎كند بوي دل آويزش فضاي جان
همان گل‎هاي علم باغ و راغ(2) حضرت صادق




نشسته در عزا موسي‎بن جعفر با دلي سوزان
زند آتش به جانش سوز داغ حضرت صادق




ز شعر جانگدازت شعله خيزد «حافظي» زيرا
شد از خون جگر لبريز اياغ حضرت صادق