رنج اين روضه مرا سوزانده



كه لعيني دل تو لرزانده



خانه اي را كه ملك در آن است



دشمنت با شرري سوزانده



آن چنان سخت هجوم آوردند



كه دهان همگي وا مانده



بسكه بي رحم تو را مي بردند



كفشهايت دم در جا مانده



به جفا كاري و حرمت شكني



دشمنت كينه به دل مي رانده



بخدا سخت تر از اين غم نيست



كه عدو چشم تو را گريانده



بارالها تو نيار آن روزي



كه شود حجت حق درمانده



دل من هم به تسلاي غمت



پشت ديوار بقيع جامانده



سروده كمال مومني



***



چند دو بيتي از كتاب احد تا غدير(آرام دل)



شيعيان رهبر ما را كشتند



صادق آل عبا را كشتند



نور چشم علي و فاطمه را



وارث كربوبلا را كشتند



***



دل او را دل شب آزردند



از درو بام هجومش بردند



ريسمان چونكه به دستش بستند



غنچه هايش به حرم پژمردند



***



هرزمان رنگ جفا را مي ديد



كوچه و كرب و بلا را مي ديد



خانه اش چونكه در آتش مي سوخت



خيمه ي آل عبا را مي ديد